بازی مار و پله را به یاد داریم. مار و نردبان و شش آوردن. جلو می رویم و خانه ها را پشت سر می گذاریم، گاهی از نردبان بالا می رویم، و گاهی نیش مار و سقوط به جایگاه قبلی. زندگی ما نیز درست شبیه همین است. انتخاب ها و بالا رفتن ها و لغزش ها و سقوط دوباره و دوباره و دوباره. و این چرخه، مدام تکرار می شود. به این مار در ادبیات عرفانی می گویند اژدهای نفس.
عمل صالح، انتخاب پسندیده، تصمیم صحیح و به خدمت گرفتن فکر و اندیشه، و در نهایت بالا رفتن از کوه اراده! و همزمان با بالا رفتن از کوه، هرقدر ارتفاع بیشتر می شود، وسوسه های لذت سرخوردن به پایین نیز قوی تر می شود. آن بالا ماندن، علم خودش را دارد و در این یادداشت به آن کاری نداریم. می خواهیم ببینیم وقتی مار ما را گزید، و به پایین افتادیم، چاره چیست؟ از کرده های خود پشیمانیم. احساس بی حالی و درماندگی و خستگی. خود را کمتر و ناتوان تر از آن تصور می کنیم که دوباره به آن بالا برسیم. شکست های پیاپی اعتماد به نفس ما را از ما گرفته. حتی مارهای کوچک، قدرت شان به ما می چربد و ما را به راحتی می گزند. چند پله که بالا می رویم، صدایی در درون مان می گوید تلاش دیگر بس است، بهتر است همین بغچه کوچک اندوخته مان را باز کنیم و شروع کنیم به خوردن این پاداش اندک! و آتش حسرت و داغ پشیمانی! چاره چیست؟
یک راه این است که از خداوند وام گرفت. از خداوند خواست به ما انگیزه لازم را بدهد، در عوض به او قول دهیم که از مسیر مشخصی حرکت کنیم و خطا نکنیم. از او بخواهیم که افکارمان را از پراکنده شدن دور بدارد، ما هم در عوض به یک سری از کارها دست نزنیم. به همین سادگی. محدودیت هایی بر خودمان اعمال می کنیم، در عوض، وام می گیریم. وام انگیزه. و ناگهان سرحال می شویم و بسیار پرانرژی. و کارها دیگر برایمان انجام وظیفه است، نه اینکه یک کار اختیاری پردغدغه که دائم برای انجام شان با خودمان کلنجار برویم. وظیفه را باید انجام داد. جای فکر نیست! و این سرزندگی تا جایی ادامه دارد که ما به عهد خود وفادار بمانیم و محدودیت ها را رعایت کنیم. و از آن سو، از احساس تسلط بر خویشتن و رشد و تعالی و طی مسیر کمال مسروریم و خدا را شاکریم.
درباره این سایت